تهران شهر نوستالوژیهای بی پایان.شهری که خوبیهایش آزارم می دهد و بدیهایش تسکینم ،چرا که یادآور محدودیتهای بی پایان بشری است.دیروز از جنوب رسیدیم ،جا مانده گی در ته دلم غوغا میکند.نمی دانم چه چیزی را ،حتی اسمی هم ندارد ،اما قطعه ای از من آنجا جا مانده است.ما که به دنبال یافتن گم شده مان رفته بودیم خود نیز گمگشته شدیم.آنچه جالب است تلاش در حفظ همان حال و هوا در تهران است کاری که برای من بسیار دشوار می نماید.پیمودن کوچه برلن از ابتدا تا آن آخرش یا سل سَبیل با آن همه فشردگیه سرگیجه آورش، کششی بس عمیق به سمت روزمرگی مهیب این شهر رو سیاه دارد. چه اندازه سخت است این نبرد گنگ.
تهران لبافی نژاد

نظرات شما عزیزان: